TravelHoliday.pl

Przewodnik Wyspy Zielonego Przylądka

WIZA, PRZEPISY WJAZDOWE

Od obywateli RP wymagane są wizy. Wystawiają je placówki dyplomatyczne (najbliższa w Berlinie). Ponadto wizę wjazdową można otrzymać na lotniskach w Prai, Sal lub w porcie (cena 55 EUR). Przedłużenie wizy możliwe jest na miejscu w urzędzie imigracyjnym. Turysta powinien dysponować wystarczającymi środkami utrzymania na czas pobytu.

PRZEPISY PRAWNE

Handel środkami odurzającymi oraz ich zażywanie są zabronione i podlegają karze od 1 roku do 8 lat pozbawienia wolności.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA

Nie ma obowiązkowych szczepień, jednak od turystów podróżujących przez Senegal (lub inny kraj afrykański)wymagany jest wpis do międzynarodowej książeczki zdrowia potwierdzający szczepienie przeciw żółtej febrze. Zalecane jest szczepienie przeciw żółtaczce typu A i B. Zagrożenie malarią jest niskie. Szpitale, ośrodki zdrowia i apteki są dość dobrze wyposażone. W stosunku do krajów sąsiednich (Afryka Zachodnia) standardy higieniczne są na dużo wyższym poziomie. Niewskazane jest spożywanie lodów, soków ze świeżych owoców i warzyw w stanie surowym oraz mięsa i ryb nie poddanych procesowi pełnego smażenia/pieczenia czy też gotowania.

PODRÓŻOWANIE PO WYSPACH ZIELONEGO PRZYLĄDKA

Republika Zielonego Przylądka położona jest na 10 większych wyspach i na 5 wysepkach bezludnych. Wyspy o największych walorach turystycznych to : Sao Vicente, Boa Vista i Sal. Do niedawna możliwe było podróżowanie między wyspami tylko drogą lotniczą. Obecnie wprowadzono połączenia morskie, co znacznie obniża koszty podróży. Na Santiago i Sao Vicente są wypożyczalnie samochodów. Jedyna droga asfaltowa łączy lotnisko ze stolicą. Prowadząc samochód, należy zachować dużą ostrożność, ponieważ kierowcy nie są zdyscyplinowani, a na wyspach nie ma pomocy drogowej.

BEZPIECZEŃSTWO NA WYSPACH ZIELONEGO PRZYLĄDKA

Republika Zielonego Przylądka w ostatnich latach stała się mniej bezpieczna. Zdarzają się kradzieże kieszonkowe i zuchwałe napady bandyckie. Wskazane jest poruszanie się w grupie, zwłaszcza po zmroku. Z powodu dużego ryzyka kradzieży zaleca się pozostawienie w depozycie hotelowym paszportu, ważnych dokumentów (np. bilet lotniczy), biżuterii i większych sum pieniędzy. Warto rozważyć możliwość skorzystania z usług profesjonalnych przewodników. Należy unikać samotnego przebywania na ”dzikich” plażach.

PRZYDATNE INFORMACJE:

• W większych miastach można posługiwać się popularnymi kartami kredytowymi (VISA).
• Infrastruktura turystyczna utrzymana jest na wysokim poziomie, zwłaszcza na wyspach SAL, Santiago, Sao Vicente. Wybór hoteli jest bardzo duży: od międzynarodowych sieci po małe pensjonaty. Doba w pensjonacie kosztuje ok. 40-50 EUR.
• Kraj jest ciekawy turystycznie, o przyjaznym klimacie: średnia temperatura wynosi 25 st. C, amplituda temperatur nie przekracza 10 st. C.
• Z powodu występowania silnych prądów podwodnych, podczas kąpieli w oceanie należy zachować szczególną ostrożność. Do najbardziej niebezpiecznych kąpielisk należą plaże na wyspach Sal i Sao Nicolau.
• Sprzedaż alkoholu młodzieży poniżej 18. roku życia oraz spożywanie alkoholu przez małoletnich jest zakazane. Prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwym jest przestępstwem.

Informacja

Republika Zielonego Przylądka

Państwo wyspiarskie na Oceanie Atlantyckim, położone 620 km na zachód od zachodnich wybrzeży Afryki, geograficznie tożsame z Wyspami Zielonego Przylądka wraz z wodami terytorialnymi.

Nazwa państwa pochodzi od znajdującego się na wschód od wysp Przylądka Zielonego – najbardziej na zachód wysuniętego punktu kontynentalnej Afryki.

Do mieszkańców tego kraju w języku polskim stosuje się niekiedy nazwę nawiązującą do portugalskiego określenia Wysp – Kabowerdeńczycy.

Pewne znaczenie dla gospodarki kraju ma także turystyka; ostatnio jej znaczenie powoli rośnie, zaś dochody z tego źródła corocznie zwiększają się kilka procent. Obecnie turystyka dostarcza ok. 10% PKB. Turystyka ma zarówno charakter wypoczynkowy, jak też polega na odwiedzinach rodzin przez zamieszkałych za granicą obywateli. Wyspy są także doceniane przez żeglarzy i surferów.

Geografia Wysp Zielonego Przylądka

Wyspy Zielonego Przylądka stanowią archipelag położony w środkowej części Oceanu Atlantyckiego, 620 km na zachód od wybrzeży Afryki, na wysokości Przylądka Zielonego.

Archipelag ten składa się z 10 głównych wysp i 5 mniejszych wysepek. Dzielą się one na dwie grupy: Wyspy Zawietrzne (Ilhas de Barlavento) i Podwietrzne (Ilhas de Sotavento). Wyspy Zawietrzne to położone na północy wyspy: Santo Antão, São Vicente, Santa Luzia, São Nicolau, Sal i Boa Vista. Wyspy

Podwietrzne leżą na południu, są to Maio, Santiago, Fogo i Brava. Wnętrza wysp są górzyste z najwyższym szczytem Pico – 2829 m n.p.m. Wyspy zajmują powierzchnię 4033 km². Wszystkie, oprócz wyspy Santa Luzia, są zamieszkane.

Główne miasta: (stan na 1 stycznia 2005 r.): Praia – 113 364 mieszkańców, Mindelo – 70 611 mieszkańców, Santa Maria – 17 231 mieszkańców, Santa Cruz – 9488 mieszkańców, São Filipe – 8189 mieszkańców.

Historia Wysp Zielonego Przylądka

Wyspy Zielonego Przylądka były niezamieszkane aż do kolonizacji portugalskiej. Pierwszą z Wysp Zielonego Przylądka – Boa Vista, odkrył w 1456 Alvise Cadamosto – wenecki żeglarz w służbie portugalskiej. Data ta jest uważana za datę odkrycia Wysp, aczkolwiek większa część archipelagu została odkryta dwa lata później – w 1458 przez Portugalczyka António da Noli, który nadał im obecną nazwę. Był on także pierwszym gubernatorem Wysp. Osadnictwo na wyspach rozpoczęło się od powstania w 1461 niewielkiej portugalskiej bazy wojskowej na wyspie Santiago.

Od 1496 archipelag oficjalnie stał się portugalską kolonią. W 1513 przeprowadzono pierwszy spis ludności na Wyspach Zielonego Przylądka. Według jego wyników na Archipelagu żyło 162 mieszkańców, w tym 58 białych osadników, 16 wolnych Murzynów i 12 duchownych; resztę stanowili żołnierze i więźniowie. Spis nie uwzględniał niewolników; szacuje się, że w okresie tym żyło ich ok. 13 000. W 1532 na wyspie ustanowione zostało pierwsze biskupstwo.

Od czasu odkrycia wyspy były ważnym punktem na drodze między Portugalią a Indiami, zaś w latach 1500–1620 wyspa Santiago była głównym centrum światowego handlu afrykańskimi niewolnikami. W latach następnych znaczenie Wysp jako w tej dziedzinie nieco spadło; ponowny rozkwit handlu niewolnikami rozpoczął się na początku XVIII wieku i był związany z ich dostawami do angielskich kolonii w Ameryce Północnej.

Także w XVIII wieku wyspy były ważnym portem wielorybniczym. Koniec XVIII wieku to początek upadku gospodarczego Wysp Zielonego Przylądka, związany z końcem handlu niewolnikami. Wówczas rozpoczęła się emigracja ludności do USA i Brazylii. Wkrótce potem także wielorybnicy wytępili północnoatlantyckie stada wielorybów i zaczęli poszukiwać nowych łowisk. W XIX wieku wyspy na krótko stały się ważnym punktem na mapie żeglugi, a to dzięki temu, iż stanowiły centrum załadunku węgla dla parowców kursujących po Oceanie Atlantyckim.

Po wybudowaniu Kanału Sueskiego – od lat 70. XIX wieku znaczenie Wysp jako portu tranzytowego w drodze do Azji spadło zupełnie. Przez cały XIX wiek i w wieku XX Wyspy opuszczało wielu mieszkańców, którzy za granicą szukali lepszego życia. Kryzys gospodarczy nie został praktycznie przełamany do dziś, mimo iż po uzyskaniu niepodległości kolejne rządy podejmowały liczne starania w tym zakresie.

W XX wieku pojawił się ruch narodowowyzwoleńczy, który spowodował, iż Wyspy przestały być kolonią, a stały się zamorską prowincją Portugalii (1951), zaś po rewolucji goździków (1974) Portugalia zgodziła się na przyznanie niepodległości. Nastąpiło to 5 lipca 1975.

Do listopada 1980 główna partia kraju, która wywalczyła dla Wysp niepodległość – Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka (PAIGC), była wspólną dla Republiki oraz dla Gwinei Bissau. Po tej dacie drogi partii obu krajów rozeszły się – wyspiarska część partii nie godziła się na połączenie obu państw. W styczniu 1981 rozpad partii został formalnie potwierdzony poprzez zmianę nazwy wyspiarskiej partii na Afrykańska Partia Niepodległości Wysp Zielonego Przylądka (PAICV).

Do 1991 była ona jedyną partią w Republice, następnie wprowadzono system wielopartyjny. Wkrótce potem partia ta utraciła władzę na rzecz Ruchu dla Demokracji (MPD). Odzyskała ją po 10 latach – w 2001.

W 1995 na wyspach wybuchła epidemia cholery – zachorowało ponad 10 000 osób, z których 210 zmarło.

W 1996 reprezentacja kraju po raz pierwszy wzięła udział w Igrzyskach Olimpijskich.

Mimo niewielkiego znaczenia Republika Zielonego Przylądka stara się uczestniczyć w życiu politycznym kontynentu afrykańskiego; w latach 80. zaangażowała się np. w sprawie walki o niepodległość Namibii.

Mapa

Wideo

Zdjęcia