Założyciele miasta, biegli w ekonomii Fenicjanie, byli ludem nieprzeciętnie bogatym, stąd Pliniusz raczej na wyrost przypisuje im wynalezienie handlu, co świadczy o tym, jak wysoko oceniano ich talenty w prowadzeniu interesów.Umieszczona na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO Kartagina zachowała naturalne piękno, urozmaicone bujną zielenią i wspaniałymi widokami na zatokę.
Ślady przeszłości, mimo iż szczątkowe i rozsiane na sporym terenie, są na tyle wyraźne, że przy odrobinie wyobraźni przywołują epicką przeszłość miasta. Jest tu sześć ważnych miejsc: Państwowe Muzeum Kartaginy i wykopaliska na wzgórzu Byrsa, rzymski teatr, amfiteatr i wille, imponujące termy Antoniusza, tofet i porty punickie. Dysponując odpowiednią ilością czasu, warto zwiedzić je wszystkie.
Historia Kartaginy
Data powstania miasta to 814 r. p.n.e. Fenicka potęga, której podstawą było miasto Tyr w dzisiejszym Libanie, była w tym okresie w szczytowej fazie rozwoju, dlatego aby umocnić swą władzę w Afryce Północnej Fenicjanie założyli miasto.Fenicka nazwa miasta - Kart Hadaszt - oznacza "nowe miasto", co sugeruje, że od samego początku Kartagina miała być czymś więcej niż tylko placówką handlową. Lokalizacja była idealna dla imperium, które swą potęgę zawdzięczało morskim podróżom - wąski i górzysty cypel otoczony z trzech stron morzem.
W VII w. p.n.e. narastało zagrożenie Tyru ze strony Asyryjczyków i Kartagina przejęła rolę stolicy fenickiego świata, stając się głównym mocarstwem zachodniej części Morza Śródziemnego. Potężne miasto - państwo kontrolowało wybrzeże północnoafrykańskie: od Trypolitanii po Atlantyk, z przyczółkami na Balearach, Korsyce, Malcie, Sardynii i Sycylii.
Dominacja w regionie doprowadziła w końcu do konfliktu z Grecją, a następnie z Rzymem. Kością niezgody stała się Sycylia.
W połowie III w. p.n.e. Kartagińczycy ostatecznie przejęli kontrolę nad Sycylią, by zaraz potem stanąć do walki z Rzymianami, którzy właśnie skończyli podbój południowej Italii.
Podczas I wojny punickiej (264- 241 p.n.e.) Rzym interesowało tylko jedno - odzyskać kontrolę nad Sycylią. W bitwie morskiej pod Trapani rozgromili flotę Kartaginy, zmuszając ją do zawarcia pokoju i oddania Sycylii, która stała się pierwszą prowincją rzymską. W 238 r. p.n.e. dołączyły do niej Sardynia i Korsyka.
Po klęsce Kartagina, pod wodzą Hamilkara, przystąpiła do kolonizacji Hiszpanii. Opanowanie południowo-wschodniej części Półwyspu Iberyjskiego było dowodem jej wzrastającej siły Kartaginy. W 219 r. p.n.e. Hannibal, syn Hamilkara, poczuł się na tyle mocno, że zaatakował i zdobył hiszpańskie Saguntum, leżące w rzymskiej strefie wpływów. Dało to początek II wojnie punickiej (218-202 p.n.e.).
