TravelHoliday.pl

Przewodnik po Tunezji

WIZA, PRZEPISY WJAZDOWE

Obywatele polscy udający się do Tunezji są zwolnieni z obowiązku wizowego na okres do 90 dni. Paszport powinien być ważny jeszcze co najmniej 6 miesięcy od daty wjazdu do Tunezji. Wjazd do Tunezji powinien nastąpić na podstawie paszportu nie budzącego wątpliwości co do jego autentyczności. Wszelkie uszkodzenia mechaniczne dokumentu, zamazane dane osobowe, wizy czy pieczęcie mogą spowodować uciążliwą procedurę wyjaśniającą lub cofnięcie z granicy.

PRZEPISY CELNE W TUNEZJI

Nie ma obowiązku deklarowania na granicy wwożonych środków płatniczych. Jest to jednak wskazane, jeśli zakłada się ewentualność wywozu nie wydanych dewiz w kwocie przekraczającej 1000 USD. Nie ma ograniczeń w wymianie dewiz na walutę miejscową. Nie wydane dinary można wymienić przy wylocie na dewizy po okazaniu karty pokładowej i dowodu wymiany dewiz na dinary. Zabroniony jest wywóz waluty tunezyjskiej. Dozwolony jest wwóz: rzeczy osobistych, 400 szt. papierosów lub cygar, 2 l alkoholu poniżej 25% , 1 litr powyżej 25%, dwóch aparatów fotograficznych i 20 filmów, jednej kamery filmowej i 20 kaset.

PRZEPISY PRAWNE

Za posiadanie nawet minimalnej ilości narkotyków lub ich używanie grożą kary wieloletniego więzienia.

MELDUNEK

Istnieje obowiązek meldunkowy. Przy pobytach w hotelach następuje to automatycznie. W innych sytuacjach obowiązek ten ciąży na osobie zapraszającej.

UBEZPIECZENIE

Obowiązkowe jest ubezpieczenie zdrowotne. Należy mieć na uwadze, iż firmy ubezpieczeniowe czasami kwestionują zasadność kosztów leczenia. W takim przypadku szpital może zażądać od hospitalizowanego gotówki. Obowiązuje zielona karta.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA

W Tunezji nie występuje zagrożenie epidemiologiczne, nie ma więc obowiązku szczepień przedwyjazdowych. Wskazane są jednak szczepienia przeciw polio i tężcowi. Przy wwozie zwierząt wymagane są bezwzględnie weterynaryjne certyfikaty zdrowia i szczepień. Należy się również zaopatrzyć w lekarstwa na wypadek ewentualnych dolegliwości przewodu pokarmowego związanych ze zmianą diety i wody. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego rodzaju dolegliwości, podczas pobytu w Tunezji trzeba pić wodę butelkowaną oraz stołować się w restauracjach co najmniej średniej kategorii.

Turyści powinni pić wyłącznie wodę przegotowaną bądź mineralną, a owoce i warzywa starannie myć i obierać przed spożyciem. Wizyta u lekarza kosztuje 30–40 TND. Doba w szpitalu publicznym kosztuje 30–50 TND, a w prywatnym, z uwzględnieniem ewentualnych kosztów leczenia, od 200 TND. Koszty leczenia są wysokie. Jakość usług medycznych w publicznej służbie zdrowia jest satysfakcjonująca, chociaż standard szpitali jest niewysoki. O wiele wyższy standard i jakość usług medycznych można uzyskać w prywatnych szpitalach. W przypadku lżejszych chorób wskazane jest, zwłaszcza w dużych miastach, korzystanie z porad farmaceutów. Apteki reprezentują tu wysoki standard i dysponują dosyć szeroką gamą leków zachodnio­europejskich.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW

Respektowane jest polskie prawo jazdy. Na drogach należy zachować szczególną ostrożność gdyż Tunezyjczycy swobodnie traktują przepisy ruchu drogowego, a stan techniczny pojazdów nie zawsze jest dobry. Dosyć często zdarza się jazda na czerwonym świetle na skrzyżowaniu i wymuszanie pierwszeństwa. Szczególną uwagę należy zwracać na pieszych, gdyż zwyczaj przechodzenia na pasach jest traktowany bardzo swobodnie. Zwyczajem jest raczej przechodzenie przez jezdnie wszędzie tam gdzie nie ma pasów. Czerwone światło nie jest żadną przeszkodą dla pieszego. Często i dla kierowców również.

PODRÓŻOWANIE PO TUNEZJI

Nie ma ograniczeń. Jedynie w przypadku indywidualnych wyjazdów na Saharę należy dla własnego bezpieczeństwa zgłosić taki wyjazd na policji w miejscowości graniczącej z pustynią. Na wycieczki szlakami górskimi lub pustynnymi należy udawać się grupowo, z przewodnikiem znającym dobrze teren. Przewodnik powinien być pracownikiem uznanego lokalnego biura podróży, które specjalizuje się w wyprawach pustynnych lub trekkingowych. Można podróżować koleją – istnieją dosyć dobre połączenia między większymi miastami. Na północy kraju, gdzie sieć kolejowa jest mniej rozwinięta, rozbudowana jest sieć połączeń autobusowych linii SNTRI. Autobusy te mają klimatyzację i dość wysoki standard. Można też podróżować taksówkami międzymiastowymi. Są to charakterystyczne samochody kombi lub mini vany w kolorze białym z czerwonym pasem. Auta te z reguły wynajmowane przez kilka osób, co znacznie zmniejsza koszty podróży. Zaleca się korzystanie z usług renomowanych biur podróży – należy sprawdzić zawarty w proponowanym kontrakcie zakres ich odpowiedzialności za oferowane usługi.

Niższa cena promocyjnych ofert turystycznych może oznaczać gorszy standard usług (noclegi, wyżywienie); z tych względów wskazane jest m.in. wynajmowanie hoteli co najmniej trzygwiazdkowych. Hotele nie ponoszą odpowiedzialności za rzeczy wartościowe pozostawione w pokojach (w tym dokumenty). W związku z częstymi kradzieżami, nawet w renomowanych hotelach, zaleca się korzystanie z sejfów (cena wynajmu wynosi 2–3 TND za dobę). W dużych miastach Tunezji można korzystać ze środków komunikacji miejskiej (głównie autobusy, taksówki). Koszty przejazdu nimi zależą od długości trasy (strefy) i wahają się od 0,350 do 0,720 TND. Wynajem miejskiej taksówki jest bezpieczniejszy i stosunkowo tani. Istnieje możliwość kupna biletów tygodniowych. Można też wynająć samochód ( już od 30 dinarów za dzień + kaucja ok. 1000 TND).

Z roku na rok powiększa się w Tunezji sieć autostrad. W 2008 roku oddano do użytku kolejny odcinek autostrady z Sousse do Sfax, a w planie jest budowa następnego, aż do granicy z Libią. Umożliwi to podróż autostradą z Tunisu wzdłuż całego wschodniego wybrzeża. Dozwolona prędkość na autostradach to 110 km/h, drogach szybkiego ruchu: 90 km/h, w miastach: 50 km/h.

BEZPIECZEŃSTWO W TUNEZJI

Tunezja jest krajem bezpiecznym, jednak ze względu na sytuację w regionie zaleca się uwzględnienie ewentualnych komunikatów Ministerstwa Spraw Zagranicznych na temat warunków bezpieczeństwa w tym kraju, a w razie wątpliwości należy kontaktować się z Ambasadą RP w Tunisie.

Tunezję odwiedza co roku ponad 200 tys. polskich turystów. Często zdarzają się kradzieże kieszonkowe (zwłaszcza na bazarach, placach, a także w środkach komunikacji publicznej) a czasami napady rabunkowe na turystów. Należy zatem unikać zatłoczonych miejsc, nie nosić przy sobie dokumentów (wystarczy kopia paszportu) ani dużych sum pieniędzy. Zaleca się również unikanie dużych skupisk ludności. W przypadku utraty (kradzieży) dokumentów należy ten fakt zgłosić na policję i poprosić o wydanie stosownego zaświadczenia.

W razie utraty pieniędzy ambasada może – w szczególnych przypadkach - pośredniczyć w skontaktowaniu się z rodziną lub przyjaciółmi w kraju. W szczególnie uzasadnionych przypadkach (jeśli nie ma innych możliwości przekazania pieniędzy) może wypłacić poszkodowanemu kwotę, jaka zostanie uprzednio wpłacona przez jego krewnych lub przyjaciół na konto MSZ w Warszawie. Nie zaleca się indywidualnego podróżowania w nieturystycznych regionach graniczących z Algierią.

RELIGIA, OBYCZAJE W TUNEZJI

Tunezja jest krajem muzułmańskim i choć spożywanie alkoholu nie jest zabronione, nie należy tego czynić w miejscach publicznych i w lokalach gastronomicznych nie mających licencji na jego sprzedaż. W czasie świętego miesiąca ramadan należy również w ciągu dnia unikać spożywania pokarmów i picia napojów oraz palenia papierosów na ulicach, gdyż może to spowodować nieprzychylne reakcje ze strony Tunezyjczyków. Odradza się noszenie przez kobiety zbyt swobodnych ubiorów w miejscach publicznych, np. na bazarach, w pobliżu meczetów czy w miejscowościach rzadko odwiedzanych przez turystów. Planując podróż, warto pamiętać, iż ramadan w 2009 r. przypadnie na okres od połowy sierpnia do połowy września. Należy również wziąć pod uwagę, że podczas ramadanu administracja, handel i transport funkcjonują w zwolnionym tempie i w ograniczonym zakresie. W czasie pierwszego posiłku w ciągu dnia, zaraz po zachodzie słońca, ulice zupełnie pustoszeją. Ruch pieszy i kołowy zaczyna nasilać się ok. 20.00-21.00 i trwa do późnych godzin nocnych.

ŚWIĘTA W TUNEZJI

Święta państwowe: 1 stycznia – Nowy Rok, 20 marca – Święto Niepodległości, 21 marca – Święto Młodzieży, 9 kwietnia – Święto Męczenników, 1 maja – Święto Pracy, 25 lipca – Święto Republiki, 13 sierpnia – Święto Kobiet, 7 listopada – Święto Wielkiej Przemiany. Ponadto obchodzone są święta religijne. W Tunezji obchodzone są dodatkowo święta religijne: święto ofiarowania baranka i święto z okazji zakończenia ramadanu. Są to święta dwudniowe, ruchome. Dniem ustawowo wolnym od pracy jest w Tunezji niedziela. Zazwyczaj w niedziele i święta supermarkety, państwowe sklepy i restauracje otwarte są jak w dzień powszedni, natomiast zamknięte są wszystkie urzędy. W przypadku święta z okazji zakończenia ramadanu termin jego rozpoczęcia ogłaszany jest w przeddzień wieczorem. W czasie świąt religijnych, szczególnie pierwszego dnia, zamknięte są wszystkie sklepy, restauracje i urzędy. Inne święta religijne, też ruchome, to muzułmański Nowy Rok, ogłaszany w przeddzień, oraz dzień urodzin proroka Mahometa. Święta te nie są jednak obchodzone tak uroczyście i zazwyczaj placówki usługowo-handlowe są wówczas otwarte.

PRZYDATNE INFORMACJE DLA PODRÓŻUJĄCYCH PO TUNEZJI

• Najczęściej praktykowaną formą płatności jest gotówka lub czek. W zasadzie nie ma możliwości zapłaty w walutach obcych, w tym w euro lub dolarach, natomiast waluty te można wymienić bez problemu na lotniskach, w bankach i w hotelach. Międzynarodowymi kartami kredytowymi VISA, MasterCard czy Maestro można płacić w dużych centrach handlowych i w wielu restauracjach. W większych miastach znajdują się bankomaty.
• Turyści praktycznie nie mają możliwości uzyskania zwrotu podatku VAT. Wyjątek stanowią zakupy dokonywane w sklepach narodowego biura rzemiosła (Artisanat), w których po uprzedzeniu, że zakupiony towar przeznaczony jest na wywóz za granicę, odliczany jest podatek VAT.
• W miejscowościach turystycznych można się porozumieć w języku francuskim, angielskim, włoskim i niemieckim, a nawet, w ograniczonym zakresie, w języku polskim – szczególnie w kwestiach dotyczących handlu i usług turystycznych.
• W lipcu i sierpniu oraz w czasie ramadanu urzędy pracują do godziny 14.00. W ramadanie sklepy otwarte są do godziny 15.00- 16.00; zamknięte są w ciągu dnia restauracje i kawiarnie poza hotelowymi (wyższych kategorii) i nielicznymi miejskimi dla osób nie obchodzących ramadanu. Kawiarnie i restauracje otwierane są wieczorem ok. 20.00 - 21.00 (godziny ich otwarcia uzależnione są od zachodu słońca).
• W zwykłe dni sklepy otwarte są zazwyczaj do godziny 19.00 (z wyjątkiem dużych sklepów, które są czynne dłużej ). W sezonie turystycznym w miejscowościach turystycznych sklepy pracują dłużej, nawet do godziny 24.00.
• Urzędy pracują od poniedziałku do czwartku w godzinach 8.30–13.00 i 15.00–17.30, w piątki od 8.30 do 13.00, a w soboty od 8.30 do 13.30.
• Banki czynne są od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00–16.00 z przerwą południową między 12.00 a 14.00. W weekendy nie pracują.
• Urzędy pocztowe pracują od poniedziałku do czwartku od 8.00 do 17.00 z przerwą od 12.00 do 14.00. W piątki i soboty pracują od 8.00 do 12.00 bez przerwy.

Wczasy i wycieczki do Tunezji

Przy planowaniu wyjazdu do Tunezji, zalecamy korzystanie tylko ze sprawdzonych biur podróży. Proponujemy wyszukanie aktualnych ofert wczasów lub wycieczek na wakacje w biurze podróży TravelHoliday.pl na stronie www.ogloszeniaturystyka.pl
W celu znalezienia odpowiedniej imprezy turystycznej można także wypełnić formularz rezerwacji, dzięki któremu konsultanci biura podróży TravelHoliday.pl przygotują dla Państwa najbardzej dobraną ofertę wczasów.

Informacje o Tunezji

Tunezja

(Tunis, Republika Tunezyjska - Al-Dżumhurija at-Tunisija) – państwo arabskie leżące w północnej Afryce nad Morzem Śródziemnym. Graniczy z Algierią i Libią. W latach 1881-1956 r. pod protektoratem Francji. Od 12 listopada 1956 roku w ONZ, a od 1 października 1958 r. członek Ligi Państw Arabskich. Stolicą kraju jest Tunis, a inne większe miasta to: Safakis (Sfax), Arjana, Bizerta (Banzart), Kabis (Gabés), Susa (Sousse).

Geografia Tunezji

Tunezja położona jest w Afryce Północnej i zajmuje powierzchnię wielkości połowy Polski. Wybrzeże Tunezji na północy i wschodzie opływa Morze Śródziemne. Północ kraju jest górzysta i gęsto zalesiona. Im dalej na południe, ukształtowanie terenu zmienia się w coraz bardziej płaskie i suche aż do obszaru szotów (słone jeziora, zazwyczaj wyschnięte) wyznaczających początek strefy saharyjskiej.

Północna część kraju obejmuje wschodnie krańce Atlasu z pasmami górskimi Madżarda (900-1200m), Tabassa i Górami Tunezyjskimi (z najwyższym szczytem kraju Dżabal asz-Szanabi), rozdzielonymi wąską żyzną doliną. Na północy góry opadają bezpośrednio do morza, ich przedłużeniem jest wysunięty w Cieśninę Sycylijską i zamykający od południa Zatokę Tuniską, górzysty półwysep Al-Watan al-Kibli z przylądkiem Ar-Ras at-Tajjib. Wśród wschodniego wybrzeża rozciąga się szeroki pas nizin z plażami i licznymi lagunami. Linia brzegowa dość dobrze rozwinięta, kilka zatok.

Obszar rozciągnięty na południe od Atlasu był niegdyś zatoką Morza Śródziemnego, obecnie znajdują się tam stopniowe równiny (miejscami depresje do -17m) z okresowymi jeziorami. Nad Morzem Śródziemnym, przy granicy libijskiej rozciąga się nizina Al-Dżifara, ku zachodowi przechodząca w silnie zerodowany płaskowyż Az-Zahr (do 700m). Południową i południowo-zachodnią część kraju zajmuje fragment Wielkiego Ergu Wschodniego.

Północna i wschodnia część Tunezji jest odwadniana do Morza Śródziemnego, wnętrze i południe kraju zajmują obszary bezodpływowe. Rzeki stałe występują tylko na północy, które uchodzą do Zatoki Tuniskiej. W górach leży jezioro Bizerta oraz liczne sztuczne zbiorniki wodne. Szotty mają charakter okresowych, słonych bagien, zasilanych okresowymi rzekami. W sąsiedztwie Wielkiego Szottu występują obfite podziemnych wód artezyjskich, wykorzystanych w oazach.

Klimat Tunezji

Na wybrzeżu klimat śródziemnomorski. Na wschodnim wybrzeżu bardziej suchy. Na północy występuje klimat podzwrotnikowy, od pośredniego między morskim a kontynentalnym, na południu zwrotnikowy skrajnie suchy-kontynentalny. Temperatura maksymalna od 15-17 °C (styczeń) do 31-37 °C (wyjątkowo 45-50 °C) w lipcu. Temperatura minimalna na wybrzeżu od 7-9 °C (styczeń, skrajnie 0-5 °C) do 21 °C (sierpień), w pozostałej części kraju 4-5 °C (-2-5 °C) do 22-23 °C. Roczne suma opadów 400-600mm w Atlasie i 100-200mm na południu od niego. Pora deszczowa od października do marca-kwietnia. Z pustyni wieje niosący pył wiatr sirocco, który w górach nabiera cech Fenu, silnie odczuwany na wybrzeżu gdzie zwykle wieje bryza morska.

Historia Tunezji

W 814 p.n.e. Fenicjanie założyli Kartaginę (obecnie przedmieścia Tunisu), która po latach świetności i rywalizacji z Rzymem została kompletnie zniszczona w wyniku trzeciej wojny punickiej w 146 p.n.e. Prowincja rzymska "Africa" (ze stolicą w Kartaginie) stała się spichlerzem Rzymu i przeżywała kolejny okres rozkwitu aż do upadku Cesarstwa. Po okresie rządów Bizancjum, w efekcie prób opanowania Afryki przez Arabów, w 670 r. został założony Kairuan jako baza ekspansji islamu. Od 800 r. rządziło tu wiele dynastii, między innymi Hafsydzi, aż do 1574 r., kiedy kraj został włączony do Imperium Osmańskiego. W 1881 r. rozpoczął się okres protektoratu francuskiego i trwał do 20 marca 1956 kiedy Tunezja odzyskała niepodległość. Rok później została proklamowana republika i na czele państwa stanął Habib Burgiba. 7 listopada 1987 r. prezydentem został Zin Al-Abidin Ben Ali.

W 1985 roku kwartały w pobliżu Tunisu (gdzie schronił się Jaser Arafat po inwazji Izraela na Liban) zostały zbombardowane przez Izraelskie samoloty F-15, w wyniku nalotu zginęło ok. 80 cywilów.

14 stycznia 2011 roku prezydent Zin Al-Abidin Ben Ali uciekł z kraju pod wpływem masowych protestów społecznych, a obowiązki prezydenta przejął następnego dnia przewodniczący parlamentu Fouad Mebazaâ, który jest prawnie zobligowany do organizacji nowych wyborów prezydenckich w ciągu 60 dni.

Obyczaje w Tunezji

Tunezja jest najbardziej liberalnym krajem arabskim, o czym świadczą m.in. rozbudowane prawa kobiet. Kobiety zawdzięczają to pierwszej żonie Habiba Burgiby, która była Francuzką. Niektórzy uważają, że to ona przekonała męża do kilku wielkich reform, m.in. zniesienia wielożeństwa, zniesienia noszenia tradycyjnych chust przez kobiety (Burgiba nazwał te chusty wstrętnymi szmatami), kontrolowania rozwodów przez sądy (w tym równych praw do dzieci), dopuszczenia kobiet do szkół, parlamentu, władzy i innych form życia publicznego. Jednak należy zauważyć, że we Francji aż do 1970 roku (do wejścia w życie ustawy z dnia 4 czerwca 1970) obowiązywało tzw. puissance paternelle, to znaczy tylko ojcu przysługiwała władza rodzicielska po rozwodzie.

W 1967 roku Bourgiba zalegalizował również aborcję, obecnie jest ona dostępna na życzenie kobiety i bezpłatna (istnieje również legalna prostytucja oraz domy publiczne).

Tunezyjskie kobiety stanowią prawie 12% członków Tunezyjskiej Izby Deputowanych i ponad 20% członków rad miejskich. Odgrywają również znaczącą rolę w rządzie i dyplomacji (w tym m.in. na takich stanowiskach, jak gubernatorzy prowincji, prezydenci miast, sekretarze stanu, ambasadorowie itp.) Młode kobiety stanowią 55% studentów na uniwersytetach.

Z drugiej jednak strony, nadal istnieją pewne konserwatywne miasta – na południu kraju, gdzie zachowywane są stare obyczaje. Dziewcząt nie obowiązuje jednak zakaz chodzenia samej po ulicach. Ponadto w bardzo tradycyjnych rodzinach kobiety chodzą w ubraniach zakrywających nogi i ramiona, szczególnie kiedy wybierają się do meczetu.

Jedyną pozostałością prawa islamskiego w Tunezji jest prawo dziedziczenia, według którego kobieta, jeżeli nie zostawiono testamentu, dziedziczy połowę tego, co jej męscy członkowie rodziny – bracia itd. Jeżeli jednak rodzice spiszą testament, prawo to nie ma zastosowania. Zeznania kobiety i mężczyzny w tunezyjskim sądzie mają taką samą wartość prawną, kobieta posiada również takie samo prawo do otrzymania opieki nad dziećmi po rozwodzie.

Miejsca wpisane do listy światowego dziedzictwa UNESCO

• Pozostałości miasta punickiego i rzymskiego w Kartaginie - od 1979
• Medyna w Tunisie ze starą zabudową mieszkalną, handlową oraz licznymi meczetami i pałacami - od 1984
• Medyna w Susie. Zespół zabytkowy (resztki budowli fenickich, rzymskich, bizantyjskich oraz budowle islamu) - od 1988
• Medyna w Kairuanie, zabytki islamu - od 9 grudnia 1988
• amfiteatr w Al-Dżamm - od 1979
• Miasto punickie Karkawan z nekropolą - od 1985
• ruiny rzymskiego miasta Dougga - od 1997
• Park Narodowy Aszkal - od 1980

Mapa Tunezji

Wideo

Zdjęcia

Pogoda