Ostrożność w tundrze
Drugim znanym parkiem narodowym Laponii jest Leammi, zajmuje obszar 2855 km2. Turyście przychodzi tu stawiać czoła surowej arktycznej tundrze, przedzierać się na odludziu przez kapryśne rzeki, a na koniec w największej głuszy natknąć się na samotnych poszukiwaczy złota. Terenem działania tych ostatnich jest przede wszystkim Morgamjoki, nad którą zachowało się kilka starych szałasów, latem wciąż przez nich użytkowanych.Około 50 km na południowy zachód od Inari, tuż przed wsią Njurgulahti powstało centrum przyrodnicze Lemmenjoki z niewielką poglądową wystawą i ogromną kolekcją lornetek. Na miejscu można się zaopatrzyć w mapy i wykupić pozwolenie na wędkowanie. Wioska Njurgulahti, nad jeziorem, oferuje podstawowe zaplecze usługowe.
Sallivaara, 70 km na południowy zachód od Inari, jest jednym z miejsc, gdzie późną wiosną Lapończycy spędzają zimujące dziko renifery, by na powrót przydzielić je prawowitym właścicielom. Po raz drugi dokonywano spędu przed jesiennym ubojem. Obecny kompleks zagród, do których wciągano zwierzęta, powstał w 1933 r., choć niektóre z zabudowań pochodzą jeszcze z końca XIX w. Aż do 1964 r. właściciele stad przybywali tu dwa razy do roku. W życiu Lapończyków z północy spędy były doniosłym wydarzeniem społecznym trwającym często kilka tygodni.
W 1997 r. zagrody i chaty w Sallivaara zostały odnowione. 11 chat jest dostępnych dla turystów: w jednej (Miko Takalo) można przenocować, inna stanowi zaplecze kempingu, jeszcze w innej mieści się punkt informacyjny. Zabytkowych zagród nie używa się już do spędów reniferów, chociaż te wciąż odbywają się w okolicy. Dokładny termin jest nieprzewidywalny, gdyż zależy od wielu przypadkowych czynników. Chcąc trafić na spęd, trzeba mieć wielkie szczęście albo dobrego informatora wśród pasterzy. Inną atrakcją przyciągającą turystów wiosną i latem do Sallivaara są znakomite warunki do obserwacji ptaków na niedalekich mokradłach.
