TravelHoliday.pl

Przewodnik po Kenii

WIZA, PRZEPISY WJAZDOWE

Obywatele polscy udający się do Kenii muszą mieć wizę pobytową, którą można uzyskać bezpośrednio po przylocie na lotnisku międzynarodowym w Nairobi lub w Mombasie oraz w każdym przejściu lądowym i w porcie w Mombasie. Okres ważności paszportu nie może być krótszy niż 6 miesięcy od daty planowanego powrotu. Osoby mające ważną kenijską wizę turystyczną po wizycie w Tanzanii bądź Ugandzie mogą wrócić na terytorium Kenii bez konieczności ponownego wykupienia wizy.

PRZEPISY PRAWNE

Posiadanie i używanie narkotyków oraz handel nimi podlegają surowym karom więzienia i wysokim grzywnom.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA

Od osób przybywających z Europy nie jest wymagane świadectwo szczepienia przeciw żółtej febrze. Może ono być potrzebne, jeśli turysta ma zamiar pojechać z Kenii do innych krajów afrykańskich (np. do Tanzanii) lub wjechać do Kenii z innego kraju afrykańskiego. Na wybrzeżu kenijskim oraz na zachodzie kraju występuje całoroczne zagrożenie malarią. Zalecana jest profilaktyka antymalaryczna, szczególnie w podróży poza Nairobi. Na zachodzie kraju odnotowuje się przypadki zachorowań na cholerę. W większych miastach usługi medyczne oraz lekarstwa są ogólnie dostępne i odpłatne. Wizyta u internisty kosztuje ok. 40 USD, u stomatologa 50–100 USD. Kosztowny jest pobyt w szpitalu, dlatego też przed przyjazdem do Kenii warto wykupić międzynarodowe ubezpieczenie zdrowotne. Na prowincji standard świadczonych usług medycznych jest znacznie niższy niż w większych miastach. Ze względu na zagrożenie epidemiologiczne zaleca się picie wody butelkowanej. W całym kraju występuje duże zagrożenie HIV/AIDS.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. PODRÓŻOWANIE PO KRAJU

Polskie prawo jazdy jest honorowane jedynie przez okres 3 miesięcy. Osoby planujące dłuższy pobyt muszą uzyskać miejscowy dokument. Nie jest akceptowane międzynarodowe prawo jazdy wydane w Polsce.
W Kenii obowiązuje ruch lewostronny. Drogi są w bardzo złym stanie, co może powodować opóźnienia w podróży. Zaleca się sprawdzenie lokalizacji stacji benzynowych na trasach oddalonych od głównych miast. Należy starać się dotrzeć do miejsca noclegu przed zmrokiem, który zapada bardzo szybko – ok. 19.00 bez względu na porę roku. Fatalny stan dróg, nadmierna prędkość i niefrasobliwy styl jazdy kenijskich kierowców, a także zły stan techniczny wielu pojazdów to przyczyny wielu poważnych wypadków drogowych. W porze deszczowej lokalne drogi są przejezdne tylko dla samochodów z napędem na cztery koła. Komunikacja autobusowa jest ogólnie dostępna i stosunkowo tania. Powinno się unikać nocnych kursów autobusowych i podróżowania minibusami (tzw. matatu). W Nairobi można korzystać z taksówek, które są zrzeszone w różnych korporacjach i mają ustalone cenniki, choć należy z góry uzgodnić należność za przejazd. Na trasie Nairobi–Mombasa–Kisumu można korzystać z usług kenijskiej kolei. Podróż w obu kierunkach odbywa się nocą. Należy pamiętać o zabezpieczeniu drzwi przedziału przed złodziejami. Zwiedzającym odległe zakątki Kenii zaleca się korzystanie z transportu lotniczego. Podczas podróży samochodem do niektórych odległych miejscowości (m.in. Garissy i nad Jezioro Turkana, Lamu) należy korzystać z eskorty uzbrojonych policjantów lub żołnierzy. Spis tych miejscowości lub stref podają odpowiednie służby ONZ w Nairobi. Żeglarzy przestrzega się przed wyprawami na wody w pobliżu granicy z Somalią, gdzie grasują piraci.

BEZPIECZEŃSTWO W KENII

Należy unikać demonstracji ulicznych i wieców politycznych, które mogą mieć nieprzewidywalny przebieg. Odradza się podróżowanie w strefie granicy z Sudanem i Somalią. Niebezpieczne dla turystów obszary znajdują się również na północ od masywu górskiego Mt. Kenya i generalnie w centralnej oraz zachodniej części kraju. Zaleca się wyprawy na te tereny w zorganizowanych grupach, co najmniej dwoma samochodami z napędem na cztery koła (warto mieć dwa koła zapasowe). Rekomenduje się zwiedzanie parków narodowych w zorganizowanych grupach lub w towarzystwie uzbrojonego strażnika, który za niewielką opłatą służy jednocześnie za przewodnika. Mieszkańcy wiosek z północnych obszarów Kenii nie są tak życzliwi dla turystów jak w innych częściach kraju. Wśród tubylców rozpowszechnione są wieści o porwaniach dzieci dokonywanych rzekomo przez cudzoziemców. Dlatego też nie zaleca się nawiązywania bliskich kontaktów z dziećmi (zwłaszcza z „dziećmi ulicy”), robienia im zdjęć, czy też dawania słodyczy. Wzrasta przestępczość w miastach, szczególnie w Nairobi, a także w Mombasie i Kisumu. Coraz częstsze są napady na turystów, organizowane przez grupy uzbrojonych bandytów. Powszechnym w miastach zjawiskiem są kradzieże kieszonkowe, wyrywanie toreb, łańcuszków, kolczyków, plecaków, aparatów fotograficznych i kamer wideo, a także kradzieże samochodów. Często łupem złodziei padają rzeczy pozostawione w samochodach. Kradzieże takie dokonywane są też przez otwarte okna podczas oczekiwania na światłach lub w korkach ulicznych. Zaleca się pozostawianie kosztowności, dokumentów i biletów lotniczych w sejfach hotelowych i posługiwanie się kopiami dokumentów tożsamości. Bardzo niebezpieczne są wieczorne spacery po ulicach miast, w parkach czy wzdłuż plaży. Należy uważać na wszelkiego rodzaju oszustów i naciągaczy, także na fałszywych policjantów, którzy pod pretekstem drobnego przewinienia dokonanego rzekomo przez turystę próbują wyłudzić zapłatę „mandatu”.

RELIGIA, OBYCZAJE

Mombasa to miasto muzułmańskie, cudzoziemcy powinni przestrzegać określonych norm, szczególnie podczas zwiedzania miejsc kultu religijnego. Nie ma szczególnych rygorów obyczajowych, należy jednak zwracać uwagę na ubiór: noszenie krótkich spódnic, strojów plażowych poza miejscami turystycznymi jest uznawane za niestosowne. Opalanie się topless nawet na plażach hotelowych jest niedozwolone.
ŚWIĘTA. 1 maja – Święto Pracy, 1 czerwca – Dzień Konstytucji, 10 października – Dzień Prezydenta Moi, 20 października – Dzień Prezydenta Kenyatty, 12 grudnia – Dzień Niepodległości.

PRZYDATNE INFORMACJE:

• Nie ma problemów z wymianą walut zachodnich na miejscową i odwrotnie. Kursy kantorowe niewiele odbiegają od bankowych; w bankach pobierana jest prowizja. Nie ma też problemów z realizacją czeków bankowych, a płatności kartami kredytowymi są już dość rozpowszechnione.
• Opłaty, zwłaszcza w hotelach, są wysokie. Nieźle rozwinięta jest sieć kawiarenek internetowych.
• Należy wystrzegać się tanich jadłodajni ze względu na ryzyko zatrucia pokarmowego. Bez problemów można zaopatrywać się w artykuły spożywcze w marketach sieci Uchumi i Nakumatt.
• Najlepszą porą do podróżowania po Kenii są miesiące grudzień–marzec. Pora deszczowa występuje dwukrotnie: tzw. krótka – od połowy października do połowy grudnia, oraz długa – od marca do maja. Najzimniejsze miesiące to lipiec i sierpień, najcieplej jest w grudniu i styczniu. Występują duże różnice temperatur i wilgotności, zwłaszcza między położonym wyżej centrum kraju a wybrzeżem.
• W kilku miejscowościach Kenii pracują polscy misjonarze i siostry zakonne, chętnie udzielający pomocy polskim turystom.

Informacja o Kenii

Kenia

(Kenya, Republika Kenii, ang. Republic of Kenya, sua. Jamhuri ya Kenya) – państwo we wschodniej Afryce nad Oceanem Indyjskim. Państwo graniczy z Etiopią, Somalią, Sudanem, Tanzanią i Ugandą. Stolicą Kenii jest Nairobi.

Geografia Kenii

Kenia jest krajem położonym we wschodniej Afryce nad Oceanem Indyjskim. Graniczy od północy z Somalią, Etiopią i Sudanem, od zachodu z Ugandą, a od południa z Tanzanią. Kenia to jeden z 15 krajów i terytoriów, przez które przebiega równik.

• Powierzchnia całkowita: 582 650 km²
• Całkowita długość granic: 3 446 km
• Długość wybrzeża: 536 km

Ukształtowanie powierzchni Kenii jest zróżnicowane, większą jej część stanowi płaskowyż, obniżający się od zachodu z wysokości ok. 2000-3000 m, ku wschodowi do wysokości ok. 500 m n.p.m. Zachodnią część płaskowyżu rozcina Wielki Rów Wschodni który stanowi część systemu Wielkich Rowów Afryki.

W obrębie rowu wznoszą się masywy wulkaniczne, najwyższe to: Kenia (5199 m) i Elgon (4321 m – w Kenii najwyższy szczyt Sudek – 4302 m). Na zachodzie znajduje się kotlina Jeziora Wiktorii. Wzdłuż wybrzeża ciągnie się wąska nizina nadmorska o szerokości miejscami dochodzącej do 200 km, linia brzegowa jest mało urozmaicona.

Klimat kenii

Kenia znajduje się w zasięgu klimatu równikowego monsunowego ze stosunkowo wyrównanym przebiegiem temperatur w ciągu całego roku. Na wybrzeżu, w pasie do 40 km i w górach – wilgotny, na pozostałym obszarze – suchy. Średnia roczna suma opadów wzrasta z północnego wschodu na południowy zachód od 150 do 1000 mm, w południowej części wybrzeża wielkość opadów sięga 1200 mm rocznie, w wyższych piętrach gór nawet do 1500 mm.

Na nizinnym wschodzie występuje tylko jedna pora deszczowa, od kwietnia do czerwca, na pozostałym obszarze dwie pory deszczowe, głównie od marca do maja, druga pora deszczowa jest krótsza, występuje w listopadzie-grudniu. Średnia temperatura miesięczna od 25-28 °C na wybrzeżu do 15-19 °C w górach (w wyższych piętrach chłodniej).

Historia Kenii

W VII-X wieku terytoria przybrzeżne opanowane były przez Arabów z Półwyspu Arabskiego.

Pierwszymi Europejczykami w Kenii byli Portugalczycy, którzy przybyli do Mombasy w 1498 r. Od 1505 r. Portugalczycy zaczęli kolonizować wybrzeża Kenii, ściągając trybut od miejscowych plemion i kontrolując handel na Oceanie Indyjskim. Na początku XVIII w. Portugalczycy zostali wyparci z Kenii przez Arabów. Ci kontrolowali całe wybrzeże dzisiejszej Kenii i Tanzanii ze swej stolicy w Zanzibarze. W 1895 r. Brytyjczycy utworzyli Brytyjską Afrykę Wschodnią, która oprócz Kenii obejmowała także Ugandę. W 1920 utworzono kolonię brytyjską.

Kolonia miała swoje zgromadzenie parlamentarne, lecz miejscowa ludność afrykańska była pozbawiona swoich przedstawicieli aż do roku 1944. W reakcji na to powołano w 1921 Stowarzyszenie Młodych Kikuju. Stowarzyszenie to przekształciło się później w Afrykański Związek Kenii (KAU). W 1947 r. na jego czele stanął Jomo Kenyatta. W 1952 r. wybuchło Powstanie Mau Mau, wymierzone przeciwko brytyjskim rządom. Zostało stłumione w 1959 r. lecz było to pyrrusowe zwycięstwo Brytyjczyków. W 1963 r. Kenia uzyskała niepodległość. Jej pierwszym prezydentem został w 1964 r. Jomo Kenyatta reprezentujący Afrykański Narodowy Związek Kenii (KANU). KANU od 1969 stało się jedyną legalną partią, po tym jak zdelegalizowano Związek Ludowy Kenii (KPU).

W 1978 r. Kenyatta zmarł, a jego następcą został dotychczasowy wiceprezydent Daniel arap Moi. W 1982 r. znowelizowano konstytucję, na mocy której Kenia stała się państwem jednopartyjnym. W tym samym roku doszło do nieudanego zamachu stanu, który szybko został zdławiony.

W wyniku nacisków międzynarodowych w 1991 r. znowelizowano konstytucję, zezwalając na tworzenie partii. W 1992 KANU wygrało wybory parlamentarne, a Moi został ponownie wybrany na prezydenta, lecz opozycja zyskała łącznie 45% miejsc w parlamencie. Pięć lat później KANU nieznacznie wygrało wybory, a Moi ponownie został prezydentem.

W wyborach prezydenckich i parlamentarnych w 2002 r. zwyciężył Mwai Kibaki i jego partia , były wiceprezydent, który pokonał Uhuru Kenyattę, syna pierwszego prezydenta Kenii, popieranego przez Moi i KANU.

27 grudnia 2007 r. Kibaki ponownie wygrał wybory prezydenckie. Opozycja pod przywództwem Raily Odingi wygrała wybory do parlamentu i zakwestionowała wynik wyborów prezydenckich, oskarżając władze o fałszerstwa. Międzynarodowi obserwatorzy stwierdzili, iż wybory nie spełniały standardów demokratycznych. Wybuchły zamieszki, przede wszystkim na zachodzie kraju, bastionie zwolenników Odingi. Zginęło 300 osób, a ponad 250 tys. musiało opuścić swoje domy.

Mapa

Wideo

Zdjęcia

Pogoda