Mieszkańcy archipelagu, który tworzy liczącą 700 km długości naturalną barierę między morzami Wschodniochińskim i Filipińskim, złączeni są z Japonią więzami krwi i językiem, ale na ich odmienną od japońskiej kulturę - piją np. nie sake, lecz awamori - składają się także wielowiekowe wpływy chińskie oraz tradycje innych narodów Azji Południowo-Wschodniej. Znani są z pogody ducha i serdeczności.W XII w. na wyspach narodziło się królestwo Riukiu ze stolicą w Shuri na Okinawie, które dwa wieki później przyjęło zwierzchnictwo cesarstwa chińskiego. Dzięki handlowi z Chinami żeglarze z Riukiu zasłynęli jako kupcy morscy. Ich statki w złotym wieku - XIV/XV - docierały do Filipin, Syjamu i cieśniny Malakka. Po przegranej wojnie archipelag stał się w XVII w. zależny również od Japończyków.
System podwójnej zależności przetrwał do aneksji wysp przez Japonię w 1879 r. Prefektura Okinawa, gdzie podstawą gospodarki jest uprawa słodkich ziemniaków, trzciny cukrowej i ananasów oraz rybołówstwo, traktowana do niedawna jak kolonia, to wciąż najuboższy region tego kraju. Ale też - z pięknymi plażami, błękitnym morzem, rafami koralowymi i subtropikalnym klimatem - jeden z najatrakcyjniejszych dla turystów.
Amerykańska wojna o wyspy
Znaczną część wzgórza oznaczonego na amerykańskich mapach jako Sugar Loaf zniwelowano po wojnie pod budowę wolnocłowego centrum handlowego. Na szczyt pełnego bunkrów wzniesienia, stanowiącego najważniejsze ogniwo linii obronnej Shuri - jej zdobycie kosztowało 6 Dywizję Marines tysiące zabitych - prowadzą dziś, do pamiątkowej tablicy, wygodne schody.Wojennych pomników, jakie pozostały po największej i najbardziej krwawej w historii operacji desantowej na Pacyfiku, są na Okinawie dziesiątki, zwłaszcza na południowym krańcu wyspy. Na zboczu wzgórza 89 można zajrzeć w ciemny korytarz umocnionej betonowymi blokami jaskini, w której popełnił seppuku dowodzący obroną wyspy generał Ushijima.
W pobliżu wzgórza ląd opada w morze wysokimi na 50 m skalnymi klifami przylądka Kyan, z którego rzucali się na pewną śmierć całymi rodzinami cywilni mieszkańcy Okinawy, przerażeni opowieściami o okrucieństwach Amerykanów, rozpowszechnianymi przez japońskie dowództwo.
Dokumenty i pamiątki poświęcone cierpieniom cywilów zmuszanych do udziału w walce, nakłanianych do samobójstw, ginących w "tajfunie stali", czyli podczas nieustannych nalotów bombowych i pod salwami kilkunastu amerykańskich pancerników, poświęcone jest Muzeum Pokoju Prefektury Okinawa. Kopiec Konapaku-no-To w sąsiedztwie krwawego wzgórza Mabuni oznacza miejsce, gdzie bezimiennie pochowano 35 tys. żołnierzy i cywilów.
